Abdi Satıroğlu

CİHAN PADİŞAHI

Fatih Sultan Mehmet, bir gün lalasıyla birlikte Vefa Hazretleri'ni ziyaret etmek için dergahına gider.

Büyük alimden dua isteyecek, sohbetinden istifade edecektir.

İçeriye haber gönderilir, kapınında önünde davet beklenir.

Padişah, Sultanlığından feragat etmiş, bir derviş edasıyla beklemektedir.

Dakikalar geçer, bir haber gelmez.

Etrafa toplananlar şaşkındır, koca Padişah kıpırtısız, çıt çıkarmadan dergahın kapısının önünde oturmaktadır.

Sonunda bir gıcırtı duyulur.

İçeriden iki büklüm halde talebelerinden biri çıkar dışarıya..

Fatih sorar;

"Kabul buyurdular mı?"

Talebeyi ter basmıştır. Vereceği cevap için en uygun kelimeleri aramaktadır.

"Sultanım, Hocamız biraz rahatsız. Der ki, 'bir başka zaman uğrayasınız..'

Yüzünden bir hüzün bulutu geçer Büyük Fatih'in..

Beklediği davet gelmemiştir.

Lalasına döner;

"Gördün mü lala! İstanbul'un aşılmaz denilen surlarını aşıp onu fetheden Sultan, bir gönül sultanının tahta kapısından içeriye giremedi.."

Rivayet o ki, iki damla gözyaşı süzülür gözünden ve lalasıyla birlikte kaybolur sokağın karanlığında..

Sultanın gidişinden sonra dergahta büyük merak vardır.

Talebeleri Vefa Hazretleri'nin hasta olmadığını bilmekte, Sultanı neden yanına kabul etmediğine şaşırmaktadır.

Tam bu anda odasının önüne çıkar, görürler ki onun da gözü yaşlıdır.

"Mesuliyetinden korktuk ve içeri buyur edemedik Sultanımızı. Çünkü Padişahımız gönül sultanlığının cazibesine kapılıp, devlet işlerini boşlayabilirdi. Sohbetimizden alacağı lezzetle dünyevi işlerini umursamayıp, devleti hüsrana uğratabilirdi.

Unutmayın! Herkes vazifesini bilip, gereğini yapmalıdır. Bu dünyaya gönül sultanı kadar, Cihan Padişahı'da lazımdır!..."